JAK MAMA T. GRUSZKI WARZYŁA

    W pełni lata Mama T., czyniąc zadość rodzinnej tradycji, zabrała się do gotowania gruszkowego kompotu. W robocie owej Tatko jej pomagał. Mama owoce przygotowała, zalewę do nich takoż, gar na kuchni postawiła, w centralnym miejscu onego umieściła olbrzymi słój, a wokół niego armię drobniejszych szklanych żołnierzyków. 

    Kiedy na ogniu wesołym kocioł zamruczał, rodzice zasiedli w odległym kącie kuchni i poczęli rychtować dalszą baterię owoców. Rychtują niespiesznie, lekko o chmurkach i ptaszkach sobie gwarząc, kiedy nagle huk straszliwy posadą domu wstrząsnął. Zwróciwszy przerażone oczy ku źródłu rumoru ujrzeli ze zgrozą, jak wyrzucona siłą eksplozji szybuje w górę pokrywa kotła, po czym zatrzymawszy się na chwilę na suficie i smolisty krąg na nim zostawiwszy, z piekielnym jazgotem ląduje na posadzce. Tuż za pokrywą fontanna szkła na wszystkie strony wyprysła, a zaraz potem lawa gruszek runęła, sufit i ściany w jedno mgnienie tapetując na słodko. 

    Rodzice, w pół ruchu zastygli z owocami w rękach, nie mogli wyjść ze zdumienia zjawiskiem, którego świadkami się stali. Kiedy zaś przyszli do siebie i ostateczną pewność zyskali, że wojna światów dobiegła końca i zagrożenia żadnego już nie ma, ostrożnie pobrnęli przez gruszkowe zmazy, by zbadać przyczynę katastrofy. Nieśmiało zajrzeli do gara, ogień pod nim uprzednio wygasiwszy, a tam armia słoików małych grzecznie stoi jak stała, żadną rysą nienaruszona. Jeno olbrzym, w ich kręgu tak niedawno ulokowany, istnienie swoje zakończył w szklano-złotym rozbryzgu. 

- Co to się stało? – głowi się Mama

- Wody nie wlałaś. – Wyrokuje Tatko, wskazując winną oskarżycielskim gestem. I kiwa głową z politowaniem, i kiwa.

- Ja? – Dziwi się Mama T.

    Tatko już nic nie mówi, bo nic do powiedzenia zaiste nie ma. Wszak wszystkim wiadomo, że do gotowania weków woda jest niezbędna. Raz o tej oczywistości zapomnisz i już zakup tapet zbędny. Same się rozpostrą, w pełni naturalne. I jadalne.